O ile zaś nie układają się poprawnie, to przyczyny tkwią albo w aktualnym niewłaściwym sto­sunku do dziecka w tym okresie, albo sięgają poprzednich okresów jego rozwoju. Jeśli ro­dzice nie nawiązali właściwej więzi z dziec­kiem, gdy było ono małe, jeśli go unikali, od­rzucali czy nadmiernie korygowali, to w okresie dojrzewania trudno jest ten stosunek między rodzicami a dzieckiem wyrównać. Jest to okres krytyki autorytetu, bystrego dostrzegania nie­właściwości w postępowaniu dorosłych i tylko przy doradczej, przyjacielskiej postawie ro­dziców może przejść bez wstrząsów w ich sto­sunkach z dziećmi. Równocześnie młodzież na­leży zachęcać do pracy nad sobą, nad własnym charakterem. Znajduje się bowiem ona w okre­sie, gdy zwrócona jest także na analizę samej siebie, własnych możliwości i niedostatków.