Postawę unikającą cechuje ubóstwo uczuc lub wręcz obojętność uczuciowa rodziców. Przebywanie z dzieckiem nie stanowi dla nich przyjemności, czasem bywa odczuwane jako trudne — wówczas rodzice są bezradni i nie wiedzą, co z nim robić.Przy postawie odtrącającej dziec­ko jest odczuwane jako ciężar i nierzadko ro­dzice poszukują zakładu, który by przejął ich obowiązki i uwolnił ich od tej niewygody, ogra­niczającej np. swobodę czy możność robienia szybkiej kariery. Nie lubią dziecka i nie życzą go sobie. Opieka nad nim wzbudza ich niechęć bądź uznają ją za będącą ponad siły. Przy postawie nadmiernie wy­magającej, zmuszającej, korygu­jącej dziecko jest zwykle naginane do wy­tworzonego przez rodziców wzoru, bez liczenia się z jego indywidualnymi cechami i możliwo­ściami, wynikającymi m. in. z fazy rozwojowej, w jakiej się znajduje.